Zabytki

Katedra Notre-Dame w Paryżu

Gotycka katedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Dzwonnik z Notre Dame francuskiego pisarza Wiktora Hugo. Jej nazwa, tłumaczy się jako Nasza Pani i odnosi się do Matki Boskiej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Cité, na śladach po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IXw. Budowa jej trwała prawie 170 lat (1163-1330). Jest to kościół pięcionawowy z krótką nawą krzyżową, dość długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Pierwotnie miało ono tylko trzy małe kapliczki. W drugiej połowie XIII w. usunięto kapliczki i wybudowano pięć dużych kaplic.
Całą szerokość fasady zajmują trzy portale, z czego środkowy jest najszerszy. Wyrzeźbiono na nim scenę Sądu Ostatecznego. Zamiast kolumienek (jak to było w stylu romańskim) mamy na cokołach lub wspornikach ustawione figury, zwieńczone baldachimami.
Dokładne przyjrzenie się fasadzie środkowego portalu od razu odkrywa jej asymetryczność: lewy portal, poświęcony Matce Boskiej, pochodzi z ok. 1210 r. i przedstawia w reliefach sceny z jej życia, m.in.: genealogię Maryi, Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Zaśnięcie i Zmartwychwstanie. Filar dzielący odrzwia ozdobiony jest figurą NMP z Dzieciątkiem, w górnych częściach widzimy m.in. Koronację Maryi. Łuk portalu wpisany jest w trójkątne obramowanie. Prawy portal - portal św. Anny - powstał ok. 1220 r., ale zdobiący go ostrołukowy tympanon zawiera rzeźby sprzed 1180 r., a więc najstarsze spośród wszystkich, zachowanych w katedrze. W najwyższej części łuku znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem, obok niej inicjator budowy katedry – biskup Maurice de Sully i król Ludwik VII w otoczeniu aniołów. Środkowy, największy portal Sądu Ostatecznego, pochodzi z ok. 1220-30 r., ale jedynie kilka fragmentów rzeźb (m.in. postać Chrystusa w górnej części tympanonu) pochodzi z I połowy XIII w., reszta to XIX-wieczna rekonstrukcja. Nad środkowym portalem umieszczono przepiękną rozetę rozświetlającą wnętrze świątyni. W całej budowli umieszczono dużą ilość witraży, które wprowadzają grę światła w wielkiej i zazwyczaj, jak to bywa w gotyckich katedrach, mrocznej budowli.
Pod rozetą ciągnie się tzw. galeria królewska, element charakterystyczny dla gotyckich katedr francuskich.

Luwr

Dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku, wtedy Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w renesansowy pałac. Luwr to jedno z najstarszych i największych muzeów na świecie. Położony w centrum historycznym Paryża, między prawym brzegiem Sekwany, a ulicą Rivoli (Rue de Rivoli). Podwórze Luwru położone jest na jednej linii z Champs-Élysées, wchodząc w skład tzw. osi historycznej Paryża. Od dawna w Luwrze gromadzone są bogate zbiory sztuki francuskiej i światowej. W muzeum znajduje się m.in. rzeźba Michała Anioła i Mona Lisa L. Da Vinciego.

Akwedukt Pont du Gard

Zachowany w dolinie rzeki Gard odcinek zbudowanego przez Rzymian akweduktu prowadzącego wodę ze źródeł w Uzès do Nîmes. Akwedukt został po wschodniej stronie Masywu Centralnego. Budowla o łącznej długości około 50,0 km i całkowitym spadku 17,0 m składała się z szeregu tuneli i mostów wzniesionych z bloków kamiennych bez użycia zaprawy. Akwedukt został zbudowany w latach 26 p.n.e. - 16 p.n.e. na polecenie Agrypy. Odcinek zwany Pont du Gard to trzypiętrowa arkada o wysokości 49,0 m i 27,0 m szerokości. Poszczególne arkady zbudowano z różnej ilości łuków:
- 6 w dolnej kondygnacji
- 11 w środkowej
- 35 w najwyższej
Dolna część pełniła rolę mostu przebiegającego nad rzeką Gard. Na górnej umieszczono kanał prowadzący wodę. Całkowita długość zachowanego odcinka akweduktu wynosi ok. 270,0 m. Spadek, typowy dla rzymskich konstrukcji, to 35 cm na 1,0 km. Akwedukt dostarczał wodę w ilości ok. 20 tysięcy m³ dziennie. Woda trafiała do zbiornika o średnicy 6,0 m, skąd rozprowadzana była do domów mieszkalnych, term i fontann.
Oprócz odcinka w dolinie Gardon zachowały się inne fragmenty akweduktu:
- w pobliżu Bornegre - 17,0 m odcinek mostu Pont de Bornegre w miejscu, w którym akwedukt po raz pierwszy wychodzi z tunelu,
- przy Vers - 700 m odcinek mostu zwany Pont Rue
- niedaleko Pont du Gard - mniejszy most zwany Pont de Saetanette
- oraz dwa 60 m odcinki tunelu niedaleko Sernhac

Począwszy od IV wieku akwedukt zaczęto zaniedbywać (2/3 prześwitu kanału wypełnił osad), w IX wieku przestał być drożny a okoliczna ludność zaczęła używać kamienie z akweduktu do innych celów. Mimo tego akwedukt w większości pozostał nienaruszony.
Od średniowiecza do XVIII wieku akwedukt służył jako most przy przekraczaniu rzeki Gardon. Początkowo ruch odbywał się na drugim poziomie. W celu usprawnienia komunikacji zwężono znajdujące się na nim filary, co naruszyło stabilność konstrukcji. W 1702 r. przywrócono pierwotną szerokość filarów. W 1743 r. ruch przeniesiono na niższy poziom. W XVIII wieku akwedukt, który stał się atrakcją turystyczną wyremontowano, prace konserwatorskie ponowiono w połowie XIX wieku (za panowania Napoleona III).
W 1985 r. akwedukt Pont du Gard został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Powódź, która w 1998 nawiedziła dolinę rzeki Gardon poważnie uszkodziła wszystkie pobliskie drogi, jednak akwedukt nie doznał poważnych uszkodzeń.

Wieża Eiffla

Najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, nazywany Damą Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji.
Wieża ta znajduje się u południowego krańca Pola Marsowego w centrum Paryża, nieopodal Sekwany.Wieża została zbudowana z okazji Wystawy Światowej, jako przykład szczytu możliwości technicznych swoich czasów oraz symbol potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji w tym okresie. Po zakończeniu wystawy wieża miała zostać rozebrana, jednak dzięki temu, że na szczycie konstrukcji stworzono laboratorium meteorologiczne – wieża ocalała.Cała konstrukcja wieży składa się z 18 038 części metalowych i ok. 2,5 mln. nitów i jej całkowita masa, razem z betonowymi filarami wynosi ok. 10 000 ton. Wywiera na podłoże 4,5 ton/m² nacisku. Konstrukcja wsparta jest na czterech trapezoidalnych podstawach o boku 25 m każdy. Ma trzy tarasy, pierwszy na wysokości 58 m, drugi na wysokości 116 m a trzeci na wysokości 273 m. Zajmuje obszar o boku 125 m. Na sam szczyt wieży prowadzi 1665 stopni.
W latach 1980-1985, została przeprowadzona renowacja w wyniku której straciła na wadze 1 343 tony. Również wtedy zamocowano na wieży nowe oświetlenie składające się z 352 reflektorów, każdy po 1000 W, oświetlających wieżę w nocy. Oświetlenie zamontowane na samej wieży umożliwia zmienianie jej wyglądu po zmroku. Jest to czynione w okresie świąt państwowych i Nowego Roku. Wieża bywa przyozdabiana małymi lampkami lub podświetlana we francuskie barwy państwowe. Co pięć lat wieża jest malowana, a do tego celu zużywa się 50 ton farby.
Wieża Eiffla utrzymywała status najwyższej budowli świata przez 40 lat, aż do 1929 roku, gdy w Nowym Jorku wzniesiono Chrysler Building.

Pałac Wersalski

Pałac wersalski został wzniesiony na polecenie Ludwika XIII w małej wiosce na południowy zachód od Paryża (Wersal). Początkowo miał on pełnić rolę pałacu myśliwskiego. Za panowania Ludwika XIV zaczęła się jego rozbudowa, która zakończyła się w 1690 r. Prace nadzorowali Louis Le Vau, Jules Hardouin-Mansart i André Le Nôtre, który zaprojektował wspaniałe ogrody. W 1682 r. do Wersalu został sprowadzony rząd, aby móc sprawować kontrolę nad jego członkami. Tym samym Wersal przejął od Paryża rolę stolicy Francji. Okres świetności Wersalu kończy się 6 października 1789 r., kiedy to król wrócił do Paryża po demonstracji kobiet paryskich, które ruszyły na Wersal. Pałac pozbawiony dworu królewskiego zaczął podupadać. Wielokrotnie plądrowany, stracił wiele cennych dzieł sztuki. Dopiero za panowania Ludwika Filipa I został odnowiony i przekształcony w Muzeum Historii Francji. W 1870 r. okupowany przez Niemców Wersal stał się sceną koronacji Wilhelma I Hohenzollerna na cesarza Niemiec. Proklamowano tu również Republikę Francuską, a w 1919 r. podpisano traktat pokojowy z Niemcami.

Ogród Wersalski

Ogród wersalski jest uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, ze względu na swe eleganckie rozplanowanie i dekoracje, które nie są ani przesadne ani ubogie. Ogród zaprojektowany przez Le Notre`a zajmuje obszar o powierzchni 250 akrów. Stanowi on nie tylko integralną część pałacu, ale i jego dopełnienie. Ogród powstał na geometrycznym planie, jednak nie można mówić a jego monotonii. U stóp centralnego tarasu w basenie Latony znajduje się arcydzieło Mary`ego ukazujące boginię z synem i córką, Apollonem i Dianą. Rzeźba góruje nad koncentrycznymi basenami w kształcie piramidy. Za basenem Latony rozciąga się długa Aleja Tapis-Vert (zielonych dywanów), która prowadzi do basenu Apollina. Rydwan ciągniony przez cztery konie wynurza się władczo z wody, zaś Trytony dmuchają w muszle oznajmiając nadejście boga. Ta dynamiczna i równocześnie majestatyczna grupa dłuta Turby`ego stanowi niejako symbol okresu największej świetności Wersalu. Za basenem Apollina rozciąga się obszar zieleni z wielkim kanałem, którego bieg przecina w połowie mały kanał. 

Łuk Triumfalny

Pomnik stojący na placu Charles'a de Gaulle'a w 8 dzielnicy w Paryżu, na wschodnim skraju Pól Elizejskich. Jest to ważny element architektury Paryża, stanowiący zakończenie perspektywy Pól Elizejskich.
Jest to budowla empirowa w formie jednoarkadowego rzymskiego łuku triumfalnego. 

Wysokość: 49,4 m
Szerokość: 44,8 m

Na łuku znajdują się 4 znaczne reliefy:
- Marsylianka
- Triumf Napoleona 
- Obrona Francji przed koalicją 1814 
- Pokój 

Fryz obiegający Łuk Triumfalny przedstawia wymarsz i powrót w chwale armii francuskiej. Przedstawiono także w mniejszej formie sceny z wielu znanych bitew. Pod Łukiem znajduje się grób nieznanego żołnierza, którego "wieczny płomień" jest symbolicznie rozpalany każdego wieczora oraz niewielkie muzeum poświęcone historii tego obiektu.

Pola Elizejskie

Reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca Plac Zgody  z Placem Charles'a De Gaulle'a  z monumentalnym Łukiem Triumfalnym. Pola Elizejskie rozciągają się na odcinku trzech kilometrów w 8 dzielnicy, w północno-zachodniej części centralnego Paryża.
Pola Elizejskie z licznymi teatrami, restauracjami, kinami i ekskluzywnymi sklepami są miejscem często odwiedzanym przez turystów. W pobliżu znajduje się Pałac Elizejski z ogrodem.

Lourdes

Największy we Francji i jeden z największych na świecie ośrodków kultu maryjnego i cel pielgrzymek, odwiedzany rocznie przez 6 mln osób z całego świata. W 1858 r. przy jaskini Massabielle 14-letniej Bernadecie Soubirous objawiła się Matka Boża. W miejscu tym w roku 1874 wzniesiono statuę Madonny z Lourdes, potem neogotycką bazylikę. Sama Bernadette Soubirous wstąpiła w 1866 roku do klasztoru Nevers, a w 1933 r. została kanonizowana.
Lourdes ma bardzo rozwiniętą infrastrukturę turystyczną. W mieście jest wiele zabytków, m. in. zamek z XIV wieku, dwupoziomowy kościół z drugiej połowy XIX wieku, neobizantyjski kościół Różańcowy z końca XIX wieku, podziemna bazylika Św. Piusa X.
Od 1990 r. Lourdes utrzymuje partnerskie stosunki z Częstochową. Zostało opisane w powieści Emila Zoli pod tytułem Lourdes.